Είτε λέγεσαι Ολυμπιακός, είτε Καλαμαριά, είτε Κάντιθ, είτε Ρεάλ, ας πούμε καταρχήν (για να έχουμε κάτι να καταρρίψουμε στη συνέχεια), ότι καλώς πρέπει να τηρούνται οι κανόνες και τα χαρτιά και τα γραπτά και όλα αυτά που έχουν συνταχθεί με κόπο από νομικάριους και αθλητικολόγους και λοιπούς ειδήμονες. Καλώς πρέπει να τηρούνται, γιατί εκεί αποσκοπούν κι αυτό (πρέπει) να πετυχαίνουν, το από κοινού καλό, την εξυπηρέτηση, την τελεολογία. Και όχι στον αντίποδα την παρακώλυση και την ετερογονία, άσχετα αν κακώς αυτό συμβαίνει πολλές φορές, όπως στη περίπτωση της Ρεάλ που αποκλείστηκε απ' το κύπελλο, εξαιτίας όχι της κατωτερότητάς της, αλλά της αντικανονικής χρησιμοποίησης ενός παίχτη. Γιατί όταν η τήρηση (αποκλεισμός της Ρεάλ) είναι αρτηριοσκληρωτική, το άθλημα ναι μεν είναι εξισωτικό (αποκλείεται η ισχυρότερη), αλλά ταυτόχρονα είναι και άδικο (ομολογουμένως η Ρεάλ ήταν καλλίτερη ομάδα).
Μα αυτή η αδικία δεν είναι εγγενές στοιχείο του γραπτού πολιτισμού. Η στρυφνότητα απορρέει από την οικονομική ερμηνεία του. Ή μάλλον το αντίθετο, η θολή ερμηνεία πηγάζει απ' τη στρυφνότητα. Και μη κοιτάτε τώρα που την πάτησε η Ρεάλ, οι μικρές ομάδες χωρίς συμβούλους, τιμ, μάνατζερ, διευθυντές και παρατρεχάμενους, είναι πιο επιρρεπείς στην αφηρημάδα. Αλλά είτε μεγάλες είτε μικρές, όλες οι ομάδες καπηλεύονται το δικαίωμα των ανθρώπων στη πίστη. Ο Ολυμπιακός παλιότερα είχε πει πως "αποφασίσαμε να καταθέσουμε ένσταση, γιατί είναι υποχρέωση απέναντι στην ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά και απέναντι στη νομιμότητα που πρέπει να ισχύει σε όλες τις κατευθύνσεις", ενώ η Κάντιθ πριν μια βδομάδα περίπου το ίδιο: "Πήραμε την απόφαση να καταγγείλουμε τη Ρεάλ για το περιστατικό. Θα κάνουμε ό,τι προβλέπει ο νόμος. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί ήταν εκείνοι που μας μίλησαν και μας είπαν τι θα έπρεπε να κάνουμε, όμως την απόφαση την πήραμε εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενο με σκοπό να υπερασπιστούμε απλά τα συμφέροντα της ομάδας μας. Οι σχέσεις με τη Ρεάλ, είθε να παραμείνουν εξαιρετικές όπως είναι και τώρα..."
Ο Λόγος δεν είναι αυθύπαρκτος. Είναι δημιούργημα, είναι ένα μέσο επίτευξης, είναι μάντρωμα συμφερόντων. Τα παραθυράκια ή τα ψιλά γράμματα που συμψηφιστικά η Ρέαλ και ο Ολυμπιακός δημιούργησαν (και τώρα πέταξαν την Ρεάλ εκτός κυπέλλου, αλλά φυσικά ποτέ τον Ολυμπιακό) δεν αντιπροσωπεύουν την ρητή εξουσία του Λόγου πάνω στους ανθρώπους, αλλά την υπόρρητη εξουσία των ανθρώπων (μέσω του Λόγου) πάνω σε άλλους ανθρώπους. Αναρωτιέμαι όμως, μήπως ακόμα κι έτσι, ακόμα και με έναν Λόγο δομημένο με αυτό τον τρόπο, με έναν απαρέγκλιτο κι όχι "τηρουμένων των αναλογιών" τρόπο, ακόμα κι έτσι, δεν είναι καλλίτερα από το χάος, από ξέρω 'γω κάποιο άρρητο, ατήρητο καταστατικό;
Μα αυτή η αδικία δεν είναι εγγενές στοιχείο του γραπτού πολιτισμού. Η στρυφνότητα απορρέει από την οικονομική ερμηνεία του. Ή μάλλον το αντίθετο, η θολή ερμηνεία πηγάζει απ' τη στρυφνότητα. Και μη κοιτάτε τώρα που την πάτησε η Ρεάλ, οι μικρές ομάδες χωρίς συμβούλους, τιμ, μάνατζερ, διευθυντές και παρατρεχάμενους, είναι πιο επιρρεπείς στην αφηρημάδα. Αλλά είτε μεγάλες είτε μικρές, όλες οι ομάδες καπηλεύονται το δικαίωμα των ανθρώπων στη πίστη. Ο Ολυμπιακός παλιότερα είχε πει πως "αποφασίσαμε να καταθέσουμε ένσταση, γιατί είναι υποχρέωση απέναντι στην ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά και απέναντι στη νομιμότητα που πρέπει να ισχύει σε όλες τις κατευθύνσεις", ενώ η Κάντιθ πριν μια βδομάδα περίπου το ίδιο: "Πήραμε την απόφαση να καταγγείλουμε τη Ρεάλ για το περιστατικό. Θα κάνουμε ό,τι προβλέπει ο νόμος. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί ήταν εκείνοι που μας μίλησαν και μας είπαν τι θα έπρεπε να κάνουμε, όμως την απόφαση την πήραμε εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενο με σκοπό να υπερασπιστούμε απλά τα συμφέροντα της ομάδας μας. Οι σχέσεις με τη Ρεάλ, είθε να παραμείνουν εξαιρετικές όπως είναι και τώρα..."
Ο Λόγος δεν είναι αυθύπαρκτος. Είναι δημιούργημα, είναι ένα μέσο επίτευξης, είναι μάντρωμα συμφερόντων. Τα παραθυράκια ή τα ψιλά γράμματα που συμψηφιστικά η Ρέαλ και ο Ολυμπιακός δημιούργησαν (και τώρα πέταξαν την Ρεάλ εκτός κυπέλλου, αλλά φυσικά ποτέ τον Ολυμπιακό) δεν αντιπροσωπεύουν την ρητή εξουσία του Λόγου πάνω στους ανθρώπους, αλλά την υπόρρητη εξουσία των ανθρώπων (μέσω του Λόγου) πάνω σε άλλους ανθρώπους. Αναρωτιέμαι όμως, μήπως ακόμα κι έτσι, ακόμα και με έναν Λόγο δομημένο με αυτό τον τρόπο, με έναν απαρέγκλιτο κι όχι "τηρουμένων των αναλογιών" τρόπο, ακόμα κι έτσι, δεν είναι καλλίτερα από το χάος, από ξέρω 'γω κάποιο άρρητο, ατήρητο καταστατικό;
Οπότε η Ρεάλ, καλώς θα αποκλειστεί (που θα αποκλειστεί, μην τρέφετε κανέναν ενδοιασμό, δεν είναι Ελλάδα εκεί) στα χαρτιά κι όχι στο γήπεδο, ακόμα και αν είναι καλλίτερη ομάδα από την Κάντιθ -και αυτό είναι τόσο αυταπόδεικτο που η υπόθεση είναι προσβλητική και ακόμα και η διατύπωση τελείως περιττή- ακόμα και αν έπαιξε καλλίτερα στον μεταξύ τους αγώνα, ακόμα κι αν κέρδισε εκτός έδρας με 3-1, και ω τι τραγική ειρωνεία, το ένα γκολ απ' τα τρία, το πρώτο, πριν αντικατασταθεί μόλις μάθαν την πατάτα, το έβαλε αυτός, ο επίδικος παίχτης, ο Τσερίσεβ, που από παντελώς ανυπόληπτος ποδοσφαιρικά, όσο και γενικά, με 58 λεπτά συμμετοχή ως τότε και άλλα 45 προχτές, δηλαδή συνολικά λίγο πάνω από εκατό, δηλαδή λίγο πάνω από ένα ολόκληρο παιχνίδι, αλλά ένα παιχνίδι πάνω, ένα κύπελλο κάτω, τι σημασία έχει, τι να κάνει ένα ακόμα Κόπα ντελ Ρέι στη Ρεάλ, αυτή που έχει δέκα κοτζάμ Τσάμπιονς Λιγκ στη συλλογή της, αυτή που έχει το ίδιο το βασιλικό στέμμα στο έμβλημα της, στην ιστορία της, στο φρανκικό πετσί της, στο ύποπτο παρελθόν της. Αλλά ακόμα και ένοχο να είναι, κι όχι μόνο ύποπτο δηλαδή, τι πάει να πει αυτό, ότι ξέρω 'γω με τέτοιο παρελθόν, της πρέπει και ετεροχρονισμένη τιμωρία;, σήμερα;, ανεξάρτητα αν το παράπτωμα εκφράζει το γράμμα και όχι το πνεύμα του κανονισμού;
Κι ήρθε η Κάντιθ μετά από εφτά χρόνια (πότε πήγαν εφτά ρε Δημήτρη τα χρόνια που τσακωνόμασταν για την αντικανονικότητα ή όχι εκείνη;) και πήρε τον μουντζούρη του Ολυμπιακού και έφερε την κάθαρση στους οπαδούς του. Και έδωσε και σε μένα την ευκαιρία να συνομιλήσω με την τότε δυσαρμονία μου· που απ' τη μία υποστήριζα Ολυμπιακό, απ' την άλλη θεωρούσα πως δεν ήτανε σωστό που το πήρε έτσι, όπως το πήρε το πρωτάθλημα. Μα και πάλι ο κανονισμός ήταν ξεκάθαρος. Ο Βάλνερ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής και άρα το παιχνίδι νομότυπα κατοχυρώθηκε στον Ολυμπιακό, κι ας μην ήταν καλλίτερος, κι ας έχασε δίκαια, κι ας πέρασε απαρατήρητος ο Βάλνερ σε κείνο το παιχνίδι, καμία σχέση δηλαδή με τον Τσερίσεβ που πρόλαβε να πετύχει και γκολ, που φυσικά και χωρίς αυτόν η Ρεάλ θα νικούσε, αλλά ας παραδεχτούμε ότι έκανε μια κάποια διαφορά. Κι άμα ο Ολυμπιακός ως ηττημένος (στο γήπεδο) κι ως καλλίτερη ομάδα (στα χαρτιά) είχε το νομικό δίκιο με το μέρος του και το αγωνιστικό εις βάρους του, τι να πούμε για τη Κάντιθ που εμφάνισε το σημειολογικό παράδοξο, να είναι πέρα για πέρα χαμένη πριν την έναρξη του αγώνα (στοιχηματικά), να είναι χαμένη στο γήπεδο (αγωνιστικά να ηττάται κατά κράτος με 3-1) και τελικά να φεύγει απ' το γήπεδο νικήτρια (στα χαρτιά).
Τι σόι δικαιοσύνη είναι αυτή όμως; Όπου νικάνε ομάδες εξωγηπεδικά; Μήπως εδώ το γραπτό δεν βοηθάει και πολύ, μήπως υπηρετεί σκοπούς τύπου και όχι ουσίας, μήπως εδώ υπερισχύει το γράμμα και όχι το πνεύμα του νόμου. Το δίλημμα στα χαρτιά ή στο γήπεδο και πολύ παραπάνω η απάντησή του, είναι μεταφυσικά και πάνε πολύ πέρα απ' το ποδόσφαιρο και φυσικά πολύ πέρα απ' το χρόνο. Βλέπετε και η μπάλα, καμιά φορά φιλοσόφηση θέλει. Αλλ' όχι επαμφοτερίζουσα φιλοσόφηση, αν και πλάκα θα 'χε, καθώς σκέφτομαι σε τι αδιέξοδο θα 'ναι τώρα ένας φίλος μου, φίλος της Ρεάλ και του Ολυμπιακού ταυτόχρονα. Γιατί άμα είσαι ρεαλμαδριτικός, φυσικά και θα υπερασπιστείς το δίκαιο του γηπέδου, ενώ άμα είσαι κανάς ολυμπιακός, ε τότε ίσως να είσαι πιο υστερόβουλος. Μία να λες ότι τα παιχνίδια πρέπει να παίζονται στα γήπεδα και μία, ότι πρέπει να διαφυλάξουμε το συμφέρον της ομάδας. Το συμφέρον της ένδοξης ομάδας της Κάντιθ, που από δω και πέρα η μπλούζα της θα κουβαλάει ένα στίγμα να, που δεν θα ξεπλένεται με τίποτα.
Όπως δεν ξεπλένεται οχτώ χρόνια μετά κι ο Ολυμπιακός, όχι για ό,τι παράνομο ή μαφιόζικο έχει κάνει, αλλά για κείνο το καθόλα νόμιμο πρωτάθλημα που πήρε στα χαρτιά, που ήταν το έβδομο, το όγδοο στη σειρά δεν θυμάμαι, το πεντηκοστό, το εκατομμυριαστό, μα κοντά σ' αυτό έραψε και μια ακόμη κηλίδα στη φανέλα του, εκεί πάνω στο στήθος, εκεί που άλλες ομάδες έχουν αστέρια, ε ο Ολυμπιακός έχει κηλίδες, πάνω απ' τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, πάνω απ' τον κηλιδοδαφνοστεφανωμένο έφηβο, τόσες πολλές σε σημείο που σε μερικά χρόνια θα τις βάζουν οι μανάδες τις αυθεντικές φανέλες απ' τις μπουτίκ των παιδιών τους στα πλυντήρια και θα αναρωτιούνται γιατί δεν φεύγουν;, μα πολύ απλά γιατί αυτοί οι λεκέδες δεν φεύγουν ούτε με απορρυπαντικό, ούτε με το χρόνο, δεν φεύγουν ούτε ύστερα από εφτά χρόνια, ούτε ύστερα από ένα εκατομμύριο χρόνια, που ίσως να μην υπάρχει ανθρωπότητα και να έχουν κυριαρχήσει τα ρομπότ, αλλά ας μη γελιόμαστε, θα υπάρχει σίγουρα Ολυμπιακός, ρομποτικός, κηλιδωμένος, ο οποίος θα παίρνει πρωταθλήματα, όταν όλοι οι άλλοι θα ερημοδικούν, όταν δεν θα υπάρχουν, γιατί πολύ απλά ο Ολυμπιακός δεν είναι ένα σύνολο από παίχτες, αλλά μια ιδέα, μια προγραμματισμένη ιδέα που ξεπερνά εμπόδια τύπου Βάλνερ ή εξάλειψη του ανθρώπινου είδους, και σηκώνει απτόητος -και κηλιδωμένος- εις το άπειρον κούπες.
Όπως δεν ξεπλένεται οχτώ χρόνια μετά κι ο Ολυμπιακός, όχι για ό,τι παράνομο ή μαφιόζικο έχει κάνει, αλλά για κείνο το καθόλα νόμιμο πρωτάθλημα που πήρε στα χαρτιά, που ήταν το έβδομο, το όγδοο στη σειρά δεν θυμάμαι, το πεντηκοστό, το εκατομμυριαστό, μα κοντά σ' αυτό έραψε και μια ακόμη κηλίδα στη φανέλα του, εκεί πάνω στο στήθος, εκεί που άλλες ομάδες έχουν αστέρια, ε ο Ολυμπιακός έχει κηλίδες, πάνω απ' τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, πάνω απ' τον κηλιδοδαφνοστεφανωμένο έφηβο, τόσες πολλές σε σημείο που σε μερικά χρόνια θα τις βάζουν οι μανάδες τις αυθεντικές φανέλες απ' τις μπουτίκ των παιδιών τους στα πλυντήρια και θα αναρωτιούνται γιατί δεν φεύγουν;, μα πολύ απλά γιατί αυτοί οι λεκέδες δεν φεύγουν ούτε με απορρυπαντικό, ούτε με το χρόνο, δεν φεύγουν ούτε ύστερα από εφτά χρόνια, ούτε ύστερα από ένα εκατομμύριο χρόνια, που ίσως να μην υπάρχει ανθρωπότητα και να έχουν κυριαρχήσει τα ρομπότ, αλλά ας μη γελιόμαστε, θα υπάρχει σίγουρα Ολυμπιακός, ρομποτικός, κηλιδωμένος, ο οποίος θα παίρνει πρωταθλήματα, όταν όλοι οι άλλοι θα ερημοδικούν, όταν δεν θα υπάρχουν, γιατί πολύ απλά ο Ολυμπιακός δεν είναι ένα σύνολο από παίχτες, αλλά μια ιδέα, μια προγραμματισμένη ιδέα που ξεπερνά εμπόδια τύπου Βάλνερ ή εξάλειψη του ανθρώπινου είδους, και σηκώνει απτόητος -και κηλιδωμένος- εις το άπειρον κούπες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου