Ένα μεσημέρι, θα 'τανε πριν κανά εξάρι, εφτά -σίγουρα- χρόνια, είχαμε κατέβει μετά τη σχολή, Βικτώρια για καφέ, με τον Χάρη και έναν άλλο που μας πλεύριζε κάθε τόσο, γιατί νόμιζε ότι εμείς που 'μασταν πρωτοετείς θα 'χαμε πάρε-δώσε με γκομενάκια, μα έλα που δεν, γιατί ακόμα κι αυτές που συνδιαλεγόντουσαν μαζί μας, ήταν ό,τι περίσσεψε, το υπόλοιπο της διαλογής, η τζούρα του έτους μας, αλλά κι εμείς πάλι δεν ήμασταν τίποτα ανφάν γκατέ, άγουρα φοιτητούδια ήμασταν του πρώτου εξαμήνου, φανταστείτε, ούτε καφέ δεν είχαμε συνηθίσει να πίνουμε. Τελοσπάντων, εκεί που καθόμαστε, σκάει παραδίπλα μας ο Μαργαρίτης, αθόρυβος, απλός, με το κομποσκοίνι του, τα καθωσπρέπει ρουχαλάκια του, παραγγέλνει διακριτικά καφέ. Ο Χάρης τον κοιτάει, κοιτάζει και μένα, με σκουντάει και μου λέει, πάμε ρε να του μιλήσουμε, να βγάλουμε μια φωτογραφία;, έλα πάμε. Και σηκώνεται. Τι λες ρε του πετάω εγώ, τι φωτογραφίες και κουραφέξαλα, δεν είμαι εγώ γι' αυτά. Και πράγματι δεν ήμουν. Ούτε τη μουσική του άκουγα, ούτε αναγνωρίσιμος πολύ μου ήταν, ώστε να ενθουσιαστώ και να τραβηχτώ ως πέρα για να φωτογραφηθώ μαζί του, και φυσικά και κατά κύριο λόγο, ούτε το συνήθιζα αυτό, ούτε κέφι μου έκανε, να πάω και να ενοχλώ τον κάθε άνθρωπο που μόλις έκατσε να πούμε, για να βγούμε φωτογραφία όλοι μαζί, για ποιο λόγο; Ήρθε ο άλλος τώρα να ευχαριστηθεί το λιόφωτο, να πάρει λίγο αέρα, να ξεσκάσει και εμείς του το χαλάμε. Αλλά που να πάρει η ευχή, ο Χάρης είχε πάει ήδη, είχε συστηθεί κιόλας, κι ο Μαργαρίτης ευτυχώς τελικά, δεν φάνηκε να 'χε αντίρρηση, ίσα-ίσα, όταν του 'παμε ότι ήμαστε φοιτητές στην ασοεέ εδώ δίπλα, μας ευχήθηκε και καλές σπουδές και δεν μας (του, βασικά) αρνήθηκε μια φωτογραφία, ε και πήγαμε και στηθήκαμε σαν τους απροσάρμοστους εκεί δίπλα του, και ποζάραμε και χαμογελούσαμε, και απαθανατιστήκαμε σε μια φωτογραφία που θα είχαμε να θυμόμαστε και καλά.
Εγώ αυτή τη φωτογραφία ποτέ δεν τη ζήτησα. Επίσης, με τον Μαργαρίτη και γενικότερα με το ελαφρολαϊκό ποτέ δεν (ξανά)συναντηθήκαμε. Κι όσον αφορά την ελληνική φολκ, είχα αγκυροβολήσει προ πολλού στα ρεμπέτικα. Με τους μεγάλους ρεμπέτες συναγελαστήκαμε και συνομιλήσαμε βράδια και βράδια μέσα απ' το γιουτιούμπ ή το ραδιόφωνο. Με λυγμό ή κέφι, συνοδεύομαι ως τώρα ακόμα. Το λαϊκό του Μαργαρίτη, του Βοσκόπουλου, ακόμα και του Καζαντζίδη ή του Ζαγοραίου είναι άλλου ύφους και πόνου παρακλάδι και νομίζω πως δεν μου ταιριάζει. Μα από τον μερακλή, αλλά υστερόβουλο Βαμβακάρη, σήμερα προτιμώ τον Μαργαρίτη. Απ' τη στιγμή που είδα το παραπάνω βίντεο και έπειτα από εφτά χρόνια, θέλω να δηλώσω τυχερός που στάθηκα δίπλα του και τον χαιρέτισα, ακόμα κι ύστερα από σκούντημα, ακόμα κι ύστερα από προτροπή του Χάρη, ακόμα κι αν δεν ήταν του γούστου μου τα τραγούδια του, ακόμα κι αν ακόμα δεν είναι, αλλά τι σημασία έχει; Γιατί ο Μαργαρίτης που είναι απλά ένας λαϊκός τραγουδιστής, καθόλου εξοικειωμένος κανονικά με τη κουλτούρα του διαφορετικού, καθόλου προοδευτικός κανονικά, δεν υποκλίνεται στον μισανθρωπισμό και με την αφοπλιστική ευθύτητα και την ειλικρίνεια της λαϊκότητας, μπροστά στις προβοκατόρικες ερωτήσεις της λαμέ ρεπόρτερ, άθελά του σκιαγραφεί το πρότυπο του ανθρώπου με ανοιχτό μυαλό: δεν καταλαβαίνει τι τις θέλουν τις παντρειές οι γκέι, αλλά εφόσον τις θέλουν πρέπει να έχουν το δικαίωμα, του φαίνεται παράλογο να εμποδίζεται η τεκνοθεσία από γκέι, όταν υπάρχουν τόσα παιδιά χωρίς γονείς και του φαίνεται ακόμα πιο ωραίο να τεκνοποιούν οι γκέι με παρένθετες μητέρες.
Τον Μαργαρίτη τον πετύχαμε πριν εφτά χρόνια κοντά στην ασοεέ. Πτυχίο έχουμε πάρει από τότε και βγήκαμε και εξωτερικό. Άμα μορφωθήκαμε δεν ξέρω. Πάντως αυτός σίγουρα δεν έχει πτυχίο και το εξωτερικό μάλλον θα το 'χει από φόβο. Στην ηλικία του βλέπετε. Επιπλέον, τραγουδάει ένα είδος μουσικής που δεν μου αρέσει καθόλου. Ορίστε το 'πα. Πριν το 'παιζα διπλωματικός και 'λεγα λόγου χάρη, ότι δεν συναντηθήκαμε ποτέ και τέτοια κάλπικα. Και χίλια επιβαρυντικά να του βρίσκατε ακόμη, δεν αλλάζει η κρίση μου, στο διάολο η κρίση μου, δεν αλλάζει αυτό που είναι: απροσποίητα λαϊκός και κοινωνικά μορφωμένος. Συνδυασμός ανάριος. Χάρη, άμα την έχεις ακόμη, στείλε μου ρε αν μπορείς εκείνη τη φωτογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου