*αφιερωμένο στο Ορλάντο και την λοαδ κοινότητα.
Ο Μιράντα ανεβαίνει τώρα να πάρει το βραβείο καλλίτερης μουσικής σε μιούζικαλ. Είχε ανέβει κι άλλες φορές πιο πριν, είναι η βραδιά του απόψε. Όμως τώρα δεν αρκείται σ' ένα γρήγορο ευχαριστώ κι αντί να παραλάβει το βραβείο, ξεκινάει ν' απαγγέλνει ένα σονέτο. Μπορεί να το 'χει σκαρφιστεί απ' το σπίτι του, μπορεί μόλις πριν ανέβει, πάντως γεγονός είναι ότι το διαβάζει. Οπότε σίγουρα το 'χε προετοιμάσει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως δεν του βγήκε εκείνη την ώρα το συναίσθημα, δεν τον συνεπήρε ο αυθορμητισμός, δεν τον έζωσε το άλγος που χτύπησε το Ορλάντο, δεν τον χτύπησε λίγο παραπάνω ο προβολέας, δεν ξεκίνησε να παραληρεί. Όχι. Το 'χε σχεδιασμένο. Μπορεί να του πήρε πέντε, τρία, μπορεί μόλις ένα λεπτό, ναι γιατί όχι, άλλωστε το κάνει βιοποριστικά αυτό το πράγμα, το στιχούργημα -και μάλιστα πολύ καλά- αλλά του πήρε, διάολε, σίγουρα έστω ένα λεπτό. Κι όταν ανέβηκε εκεί πάνω λοιπόν, ήξερε.
Και ξεκινάει να διαβάζει χαμογελώντας και δέκα στίχους πιο κάτω και είκοσι μονάχα δευτερόλεπτα αργότερα δηλαδή, ο Μιράντα με το ζόρι βαστούσε πια τα δάκρυά του. Και δεν είναι ότι υποκρίνεται. Ούτε ότι το παίζει νορμάλ. Απλά παραπαίει. Γιατί σε αντιδιαστολή με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, ούτε το πλαίσιο, ούτε ο περιορισμένος χρόνος, ούτε η περισταλτική απαγγελία τον εγκλωβίζει, αλλά αντίθετα τον απελευθερώνει, τον μεταμορφώνει, τον υγροποιεί, τον μετατρέπει σε γλαφυρό κλάμα, σε ανθρώπινη τήξη, σε εκθαμβωτική μαρμαρυγή, σε απόκρημνη υπερβολή. Κι όμως. Την ίδια στιγμή, η τέχνη του σονέτου του φλερτάρει με την λαϊκότητα, οι ρίμες του ερωτοτροπούν με το χιπ-χοπ, η μανιέρα του είναι ύποπτη, τίποτα απ' όσα λέει δεν μοιάζει ξεχωριστό άμα το περάσεις απ' τη κρησάρα και δεν το ρουφήξεις σαν σφουγγάρι αποξαρχής απ' όλους σου τους πόρους -όπως δηλαδή είναι φτιαγμένο για να απορροφηθεί- εκτός· εκτός απ' το συναίσθημά του. Που είναι μοναδικό, που είναι ανθρώπινο κι όχι δημιουργικό, που είναι αυτό που είναι ο Μιράντα πάνω στη σκηνή και παντού, ένα συναισθηματικό κι όχι ένα δημιουργικό υποκείμενο, ένας κόκκος αυτοαναφλεγόμενος, μια ρινίδα ταχυκαής, μία σάρκα εύφλεκτη, μία ηριγενής αγλαή ύλη που φωτίζει τους γύρω του, μία συγκινητική υπενθύμιση που εξαίρει το ταυτόσημο, ότι η αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη...
Ο Μιράντα ανεβαίνει τώρα να πάρει το βραβείο καλλίτερης μουσικής σε μιούζικαλ. Είχε ανέβει κι άλλες φορές πιο πριν, είναι η βραδιά του απόψε. Όμως τώρα δεν αρκείται σ' ένα γρήγορο ευχαριστώ κι αντί να παραλάβει το βραβείο, ξεκινάει ν' απαγγέλνει ένα σονέτο. Μπορεί να το 'χει σκαρφιστεί απ' το σπίτι του, μπορεί μόλις πριν ανέβει, πάντως γεγονός είναι ότι το διαβάζει. Οπότε σίγουρα το 'χε προετοιμάσει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως δεν του βγήκε εκείνη την ώρα το συναίσθημα, δεν τον συνεπήρε ο αυθορμητισμός, δεν τον έζωσε το άλγος που χτύπησε το Ορλάντο, δεν τον χτύπησε λίγο παραπάνω ο προβολέας, δεν ξεκίνησε να παραληρεί. Όχι. Το 'χε σχεδιασμένο. Μπορεί να του πήρε πέντε, τρία, μπορεί μόλις ένα λεπτό, ναι γιατί όχι, άλλωστε το κάνει βιοποριστικά αυτό το πράγμα, το στιχούργημα -και μάλιστα πολύ καλά- αλλά του πήρε, διάολε, σίγουρα έστω ένα λεπτό. Κι όταν ανέβηκε εκεί πάνω λοιπόν, ήξερε.
Και ξεκινάει να διαβάζει χαμογελώντας και δέκα στίχους πιο κάτω και είκοσι μονάχα δευτερόλεπτα αργότερα δηλαδή, ο Μιράντα με το ζόρι βαστούσε πια τα δάκρυά του. Και δεν είναι ότι υποκρίνεται. Ούτε ότι το παίζει νορμάλ. Απλά παραπαίει. Γιατί σε αντιδιαστολή με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, ούτε το πλαίσιο, ούτε ο περιορισμένος χρόνος, ούτε η περισταλτική απαγγελία τον εγκλωβίζει, αλλά αντίθετα τον απελευθερώνει, τον μεταμορφώνει, τον υγροποιεί, τον μετατρέπει σε γλαφυρό κλάμα, σε ανθρώπινη τήξη, σε εκθαμβωτική μαρμαρυγή, σε απόκρημνη υπερβολή. Κι όμως. Την ίδια στιγμή, η τέχνη του σονέτου του φλερτάρει με την λαϊκότητα, οι ρίμες του ερωτοτροπούν με το χιπ-χοπ, η μανιέρα του είναι ύποπτη, τίποτα απ' όσα λέει δεν μοιάζει ξεχωριστό άμα το περάσεις απ' τη κρησάρα και δεν το ρουφήξεις σαν σφουγγάρι αποξαρχής απ' όλους σου τους πόρους -όπως δηλαδή είναι φτιαγμένο για να απορροφηθεί- εκτός· εκτός απ' το συναίσθημά του. Που είναι μοναδικό, που είναι ανθρώπινο κι όχι δημιουργικό, που είναι αυτό που είναι ο Μιράντα πάνω στη σκηνή και παντού, ένα συναισθηματικό κι όχι ένα δημιουργικό υποκείμενο, ένας κόκκος αυτοαναφλεγόμενος, μια ρινίδα ταχυκαής, μία σάρκα εύφλεκτη, μία ηριγενής αγλαή ύλη που φωτίζει τους γύρω του, μία συγκινητική υπενθύμιση που εξαίρει το ταυτόσημο, ότι η αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου